نمی دونم کدوم حس نشونیتو به من داد
گذار من عاشق به خونه تو افتاد
نمی دونم کدوم یاد، عطر تن کدوم باد
عکس تو رو تو قاب خاطره هام نشون داد
نمی دونم کدوم دست کتاب غصه رو بست
نگاه من عاشق به چشمای تو دل بست
نمی دونم کدوم حس نشونیتو به من داد
گذار من عاشق به خونه تو افتاد
نمی دونم کدوم شوق راه گلوم بسته
خنده به جای گریه روی لبام نشسته
نیاز هر نگاهم سایه و تکیه گاهم
برای با تو بودن همیشه چشم به راهم
بیا تو فصل گلریز از عشق من نپرهیز
بیا با من بهار شو بزن به قلب پاییز
نمی دونم کدوم حس نشونیتو به من داد
گذار من عاشق به خونه تو افتاد
عاشقانه ها
لحظه هایم همه بارانی بود
بودنم بعد غزلخوانی بود
آخرین دست تکان دادن تو
اولین لحظه ویرانی بود
ای غمت زیباترین رویای من
چشم هایت آخرین امای من
تشنه خون من بیچاره ای
دوستت می دارم، اما وای من
یک عمر گذشت و بی تو تاب آوردم
بیچاره دلم را به عذاب آوردم
هر بار که طفلکی هوایت را کرد
او را به خرابه های خواب آوردم
با نگاهت بی قرارم کرده ای
ابر انبوه بهارم کرده ای
گیج و ویج کوچه های آسمان
زندگی را زهر مارم کرده ای
دلتنگم و از ترانه ای لبریز
بر شاخه استعاره حلق آویزم
در حسرت کوچه های دیروزی سبز
معنای دقیق برگ در پاییزم
در پنجره باز بی قرار است کسی
انگار در اندیشه یار است کسی
نزدیکه ترک نیا ترک خواهی برد
بر چوبه بی کسی به دار است کسی
دیگر امشب تا کجایم می بری
تا کدامین رد پایم می بری
خوب می دانم خیال بی خرد
تا هوای های هایم می بری
نمی دانم که هستی یا چه جوری
عبور آبی رویا و شوری
صدایت بوی باران دارد ای وای
تو هم از جنس دریاهای دوری
عابران دوستت می دارمند
بی قراران غریب عالمند
سبزهای ساده مایل به زرد
شاعر و پاییز از جنس هم اند(اینم جواب حالا فهمیدی چرا پاییز)
تمام گلای دنیا رو
به تو تقدیم می کنم
(آخه دلم نمی خواد این قدر خودخواه
باشم که زندگی کوتاه یه گل ازش بگیرم)
